Sur « Infamia notatur qui artis ludicræ pronuntiandive causa prodierit, Scena est, ut Labeo definit quæ ludorum faciendorum causa quolibet loco ubi quis consistat moveaturque spectaculum sui præbiturus. » l. […] « Infamia notatur qui artis ludicræ pronuntiandive causa prodierit, Scena est, ut Labeo definit quæ ludorum faciendorum causa quolibet loco ubi quis consistat moveaturque spectaculum sui præbiturus. » l.
5 ; quæ manus obscenas depinxit prima tabellas, & posuit chartâ turpia vita domo, illa puellarum ingenuos corrupit ocellos nequitiæque suæ noluit esse rudes ; un autre poëte, picta est ô juvenis quam cernis virgo, sed acres hisce oculis flammas ejaculatur amor. […] Tout le monde y sait lire, un coup d’œil suffit à cette infame lecture, intelligible aux moindres enfans, les objets se gravent plus promptement & plus profondément dans le cœur, segnius irritant animos demissa per aurem ; quam quæ sunt oculis subjecta fidelibus. […] Pater familias amoveri curabit quæcumque, Domi suæ, christianæ familiæ instituto sunt indigna, & oculos Dei offendant, imagines obscenas incendat prophanos quæ ad inanam voluptatem alliciunt amoveat. […] Picturæ quæ oculos perstringunt spectantem corrumpunt, & voluptatum incendia movent. […] On n’y voit rien d’indécent, point de tableau d’histoire, avec des nudités, dont la beauté peut faire honneur à l’art, mais deshonore l’artiste ; nudam corporum pulchritudinem, quæ sicut ornaiaram, sic dehonestat artistum.
Jérôme,13 « ne virginalis pauperculæ societate contempta, ditioris adulteræ quærat amplexus » ; Ce qu’Hincmar assure que les Conciles n’estiment pas être un moindre mal que la réitération du baptême ou de l’ordination. « Sed et colligendum est, dit-il, quam grande scelus sit hujusmodi translatio (qui se fait sans un besoin pressant ou une utilité publique de l’Eglise) quæ rebaptizationi et reordinationi comparanda conjungitur.
[NDUL] Le passage vaut la peine d’être rapporté ici : « Histrionatus ars, quia deservit humanæ recreationi, quæ necessaria est vitæ hominis secundum Thomam, (2a 2ae, q. 168, art. 3, ad 3), de se non est illicita.
Consuetudo, dit le Pape Innocent III, écrivant à l’Évêque de Poitiers, quæ canonicis obviat institutis, nullius debet esse momenti. […] Saltet, sed adulteræ filia ; Danse qui voudra, mais cela ne convient qu’à la fille d’une adultère : quant à la mère qui est sage & reconnue pour chaste, son emploi doit être d’apprendre à sa fille, non la danse, mais la religion & la morale de Jésus-Christ, Quæ verò pudica, quæ casta est, religionem doceat, non saltationem.
Scena est, ut Labeo definit, quæ ludorum faciendorum causâ, quolibet loco, ubi quis consistat, moveaturque, spectaculum sui præbiturus, posita sit in publico, privato ve in vico, quo tamen in loco passim homines, spectaculi causâ admittantur.