i, p. 96, l’avoit déja fait, à peine de punition corporelle & d’exil : Si quis ex Scenicis vestem sacerdotalem aut monasticam, vel mulieris Religiosæ, vel qualicumque Ecclesiastico statui similem indutus fuerit, corporali pœnæ subsistat & exilio tradatur. […] Les spectacles sont défendus aux Clercs : Non oportet ministros altaris, vel quoslibet Clericos spectaculis aliquibus… interesse. […] Ils sont défendus dans les Eglises : Mandamus quatenùs ne per hujusmodi turpitudinem Ecclesiæ inquinetur honestas, prælibatam ludibriorum consuetudinem, vel potiùs corruptelam curetis à vestris Ecclesiis extirpare. […] Non tamen hic prohibetur , dit la Glose, repræsentare præsepe Domini, Herodem, Magos, & qualiter Rachel plorabat filios suos, & cætera quæ tangunt festivitates illas, de quibus hic fit mentio ; cùm talia potiùs inducant homines ad compunctionem, quàm ad lasciviam vel voluptatem, sicut in Pascha, Sepulchrum, Domini, & alia repræsentantur ad devotionem excitandam, & quod hoc possit fieri.