Cette préoccupation, il l’avait déjà laissé apparaître dans l’épilogue de son livre II, quand il avait écrit : Si livor obtrectare curam voluerit, Non tamen eripiet laudis conscientiam, et plus loin : Sin autem ab illis doctus occurrit labor, Sinistra quos in lucem natura extulit, Nec quidquam possunt nisi meliores carpere, Fatale exitium corde durato feram. […] Thracem se fuisse innuit et Græciæ vicinum : ut nec ii libelli Senecæ fidem elevent testantis Ӕsopios logos intentatum Romanis ingeniis opus. […] Nec enim intelligo fieri posse, ut Græco sermone, aut pulchrius loquatur aut eruditius, quam à te Latine loqui edoctum sit. […] Il contient une de ces triviales facéties, familières à Perotti ; en voici le texte : Meiere Valla cupit nec quit, cupit Anna cacare ; Ille edat asparagos, lac bibat ista capræ.