/ 1
1. (1893) Les fabulistes latins depuis le siècle d’Auguste jusqu’à la fin du moyen âge. Tome I : Phèdre et ses anciens imitateurs directs et indirects pp. -818

Pour indiquer leur concision, il donne toujours à ses fables la dénomination, non de fabulæ, mais de fabellæ 66. […] Expositio autem fabularum vult circuitionibus carere et jucundior esse : sed oratio qua utilitas fabulæ retegitur, ἐπιμύθιον vocant, quod nos adfabulationem possumus dicere, à quibusdam prima, à plerisque rationabilius postrema ponitur. […] Lorsqu’il en fut tiré, ce fut pour être livré à des mains ignorantes ; on y mit même pour titre : Perotti fabulæ, au lieu de Veterum fabularum epitome ; et ce fut sous ce titre inepte qu’il fut porté, dix autres années après, sur le catalogue des manuscrits provenant de la riche bibliothèque Farnèse. […] Au frontispice on lit : Julii Phædri | fabulæ novæ et veteres : | novæ, | juxta collatas Cassitti et Jannellii | editiones Neapoli nuper emissas, | cum selectis ex utriusque commentario notis ; | veteres, | juxta accuratissimam editionem bipontinam, | cum selectis doctissimi viri Schwabe ex commentario notis. | Ex typis Leblanc. | Parisiis, | H.  […] Puis, comme en Italie, fut publiée une édition courante, in-8º, de 46 pages, qui ne contenait que le texte latin et en tête de laquelle on lisait : Noviter detectæ | Phædri fabulæ | triginta | ex manuscripto bibliothecæ regiæ Neapolitanæ | codice nuperrime editæ ; | ad commodiorem lectitantium usum hanc in formam recusæ. | Stuttgartiæ et Tubingæ,  | apud J. 

/ 1