/ 115
115. (1893) Les fabulistes latins depuis le siècle d’Auguste jusqu’à la fin du moyen âge. Tome I : Phèdre et ses anciens imitateurs directs et indirects pp. -818

Lorsqu’en effet Phèdre se plaint d’avoir Séjan pour accusateur, pour témoin et pour juge, il ne parle pas d’un fait accompli ; il s’exprime ainsi : Quod si accusator alius Sejano foret, Dignum faterer esse me tantis malis. […] Ita tu patronus Phædro, ego adsertor ac vindex vel non idoneus, sine satisdatione tamen venio, et Augusti libertum, vel libertinum potius, privatus hac etiam parte testabilem publicique juris facio ; tu illi adsis ac faveas modò, qui et poeticis voluptatibus aures à forensi asperitate respirare non ignoras, et hoc figmenti genus a veri professoribus usque adeo non esse alienum, ut à Socrate ipso Ӕsopi λόγους versibus redditos Cebes apud Platonem in os laudaverit. […] Expositio autem fabularum vult circuitionibus carere et jucundior esse : sed oratio qua utilitas fabulæ retegitur, ἐπιμύθιον vocant, quod nos adfabulationem possumus dicere, à quibusdam prima, à plerisque rationabilius postrema ponitur. […] Il prouve de même, dans le second, mais par des preuves affirmatives et positives, que Phèdre en est bien réellement l’auteur. » La troisième dissertation était intitulée : Dissertatio III. qua Petronii Arbitri aetas constituitur, ut alio et gravissimo inde argumento ostendatur Phaedrum revera esse auctorem Fabellarum novarum. […] “Allusit, dit-il, ad fabulam quam nos ex Avieno in Fabellas nostras adolescentes Iambico carmine transtulimus : Olim quas vellent esse in tutela sua.”

/ 115