Cette préoccupation, il l’avait déjà laissé apparaître dans l’épilogue de son livre II, quand il avait écrit : Si livor obtrectare curam voluerit, Non tamen eripiet laudis conscientiam, et plus loin : Sin autem ab illis doctus occurrit labor, Sinistra quos in lucem natura extulit, Nec quidquam possunt nisi meliores carpere, Fatale exitium corde durato feram. […] Ideὸ autem hanc primum tradere pueris solent oratores, quia animos eorum adhuc molles, ad meliores facilè vias instituunt vitæ. […] Nominantur autem ab inventoribus fabularum aliæ Ӕsopiæ, aliæ Cypriæ, aliæ Libycæ, aliæ Sybariticæ, omnes autem communiter Ӕsopiæ, quoniam in conventibus frequenter solebat Ӕsopus fabulis uti : et pertinent ad vitæ utilitatem. Expositio autem fabularum vult circuitionibus carere et jucundior esse : sed oratio qua utilitas fabulæ retegitur, ἐπιμύθιον vocant, quod nos adfabulationem possumus dicere, à quibusdam prima, à plerisque rationabilius postrema ponitur. […] Si, en effet, l’on se reporte au texte de Phèdre, on trouve ces vers dans le prologue du livre III : Honori et meritis dedicans illum tuis : Quem si leges lætabor ; sin autem minus, Habebunt certe quo se oblectent posteri.