Abstemius 198

De viro qvi se felicitatis svæ cavsam infelicitatis vero fortvnam esse dicebat

VIr quidam auariciæ deditus quum audiret, nihil mercatura esse lucrosius diuenditis paternis bonis nauigare cœpit prosperaque usus fortuna breui maximas diuitias congregauit. Interrogatus autem ab amico, quomodo tam paruo temporis curriculo tot opes coaceruasset « Mea inquit industria. » Sed quom non contentus tot ac tantis, quas parauerat diuitiis ditior nauigatione fieri uellet, bis terque naufragio facto amissis opibus ad summam inopiam redactus est. Qui deinde interrogatus quid eum paulo ante tantis rerum omnium copiis affluentem ad tantam paupertatem redigisset « Fortuna » respondit. Quod fortuna audiens uehementer indoluit ingratum eum appellans, qui bonorum se causam malorum uero uolebat esse fortunam. Fabula indicat improbe eos facere, qui felicitatis causam suæ industriæ aduersitatis autem fortunæ ascribunt.