Abstemius 145
De viro divite et viro litterato
VIr quidam diues sed illitteratus, uirum doctum, sed inopem deridebat
quod ipse sua industria multas diuitias congregasset, quom ille qui tanta doctrina
pollebat, maxima inopia premeretur. Cui ille « Nil mirum, quom tu opibus coaceruandis,
ego uero doctrinæ comparandæ quæ longe diuitiis præstat, incubuerim. » Hinc inter
diuitem et literatum orta contentio utrum doctrina an gaza præstantior esset, componi
non poterat, quom uterque multos fautores haberet, sed plures diues. Tandem hoc pacto
compertum est doctrinam gaza præstantiorem esse. Discordiis ciuilibus ambo solum
mutare compulsi, quom nihil secum e suis fortunæ bonis ferre potuissent, in aliam
urbem se contulerunt, ubi uir litteratus magna ad docendum mercede conductus in magno
pretio et honore habebatur. Qui uero diues fuerat, panem ostiatim petere coactus
inopia confessus est, se sua opinione deceptum.
Fabula indicat
fortunæ bona, quoniam huc et illuc transeunt, ab animi bonis quæ propria et perpetua
sunt longe superari.