Abstemius 104

De sacerdote qvi qvinqve vestales prægnantes fecerat

SAcerdos quidam spectatæ admodum uitæ ab episcopo uenerabili uiro monasterium custodiendum curandumque acceperat, in quo quinque mulieres deo dicatæ iuuenes sed non multum pudicæ erant inclusæ. Sed quoniam mentes quoque ferreæ libidine superantur, infelix uir non cogitans, cui faceret iniuriam, illarum forma ac illecebris delinitus intra anni circulum quinque ex illis filios procreauit. Quod quom Antistes audisset, ira et furore succensus accersitum ad se sacerdotem uehementer increpuit perfidum et sacrilegum hominem nuncupans, qui templum spiritus sancti esset ausus uiolare. At ille rubore suffusus quum se aliter defendere nesciret. « Domine inquit quinque talenta tradidisti mihi, ecce alia quinque superlucratus sum. » Quo dicto tam faceto permotus episcopus homini ueniam dedit. Fabula indicat, peccata quum ratione nequeant urbanitate diluenda.