Abstemius 101

De divite petente a fortvna ne plvres sibi daret divitias

VIr quidam admodum diuitiarum et opum suarum pertesus mendico homini centum aureos obtulerat, si ad fortunam suam accedens, quæ in remotis orbis partibus morabatur, eam nomine suo regaret, ne plures diuitias sibi concederet. Pauper longi itineris labore deterritus primo abnuit. Sed quom deinde consilii pœnitens se iturum polliceretur, diues non plus quam nonaginta dare uelle se dixit. Pauper hanc paruam tanti laboris mercedem ratus renuit primo sed quom paulo post nonaginta peteret, diues uix ut octoginta daret, poterat adduci. Sed quom mendicus hunc quoque numerum recusaret, postea uellet, semper diues ex numero oblato decem detrahebat, donec ad denarium numerum peruenisset. Mendicus tandem qui centum recusarat aureos, inopia urgente aureis decem acceptis ad fortunam se contulit multis eam rogans precibus, ne in diuitem plures uellet conferre diuitias, quæ illi molestæ et graues admodum erant, sed in se potius uellet esse benigna, qui a teneris annis in perpetua uixerat inopia. Tunc fortuna « Constitui inquit diuiti illi, qui te misit etiam nolenti duplicare, immo triplicare diuitias. Te autem in summa mendicitate perpetuo uiuere faciam. Decem autem quos accepisti aureos, nunquam habuisses, nisi tunc arctissimus me oppressisset somnus. » Fabula indicat fortunam infelici homini semper aduersam, fortunato autem etiam nolenti semper esse propitiam.