Abstemius 49

De coriario emente pellem vrsi a venatore nondvm capti

COriarius ad uenatorem accedens emit ab eo pellem Vrsi, pecuniamque pro ea persoluit. Ille sibi in præsentia pellem ursi non esse, cæterum postridie uenatum profecturum, ursoque interfecto pellem illius ei se daturum pollicetur. Coriarius animi gratia cum uenatore in siluam profectus altissimam arborem ascendit ut inde Vrsi Venatorisque certamen prospiceret. Venator intrepidus ad antrum, ubi Vrsus latebat, profectus, immissis canibus, illum exire compulit. Qui euitato uenatoris ictu eum prostrauit humi. Tunc Venator sciens hanc feram in cadauera non sæuire, anhelitu retento se mortuum simulabat. Vrsus naribus admotis olfaciens, quum illum nec naso, nec ore spirantem deprehenderet, abscessit. Coriarius quum feram abisse prospiceret, ac nihil amplius esse periculi ex arbore se deducens, et ad uenatorem, qui nondum surgere audebat, accedens, illum ut surgeret monebat. Interrogauit deinde, quid ad aurem ei Vrsus locutus esset. Cui uenator « Monuit me inquit ne deinceps ursi pellem uendere uelim, nisi eum prius ceperim. » Hæc fabula indicat incerta pro certis non habenda.